zaterdag 28 januari 2012

Parels voor de zwijnen

Een beetje stad heeft een bijnaam. Mokum. De eeuwige stad. De lichtstad. The Big Apple. Sommige bijnamen zijn pure poëzie, zoals ‘Het zilveren kopje’ (Cadiz) of ‘De Stad met de Duizend Torens’ (Praag). Ik houd zelf ook erg van ‘La Capitale du Parapluie’ (Aurillac).

Steden die weinig veren hebben om mee te pronken, ontlenen hun bijnaam vaak aan een levensmiddel. Het Hongaarse Kalocsa claimt de 'paprikahoofdstad' te zijn en het Amerikaanse Greenfield zelfs 'the world capital of broccoli'.

Maar ja, voor een krop broccoli komt de gemiddelde toerist z'n bed niet uit. Wel voor een bijzondere edelsteen. Daarom is het niet gek dat veel steden en dorpen claimen 'een parel te zijn'. Beroemde parels zijn Dubrovnik, de 'parel van de Adriatische kust' en Boedapest, 'de parel van de Donau.'

Maar ook in eigen land zijn volop parels te vinden. Bij voorkeur tussen de zwijnen, op het platteland. Kent u de plaatsen Oudemirdum, Havelte, Luttenberg, Amerongen en Heeze? Het zijn de parels van respectievelijk Gaasterland, Drenthe, Salland, de Utrechtse heuvelrug en Brabant. In tegenstelling tot Dubrovnik en Boedapest kunnen ze meestal niet bogen op middeleeuwse stadsmuren of een majestueuze ligging aan de rivier. Maar soms wel op een klompenmakerij of een aardige boerderij.

Je hebt dorpen die zich weliswaar parel noemen, maar zelf ook wel inzien dat ze daarmee te ver gaan. Bellingwolde bijvoorbeeld claimt een parel te zijn, maar voegt daar meteen relativerend aan toe 'van Oost-Groningen'. Aan die deemoed ontbrak het in het Friese Drachten, een van de lelijkste plaatsen boven de IJssel. Toch durfde die stad zich schaamteloos 'parel van het noorden' te noemen.

Ik heb lang gezocht naar de overeenkomst tussen het zielloze Drachten en een parel. Nu weet ik het. Ze zijn beide ontworpen door weekdieren.


zondag 15 januari 2012

Reizen tussen hemel en hel

De kortste weg naar de hel? Bij Arnhem de grens over en dan een paar honderd kilometer zuidwaarts. Daar vind je het 'Höllental' (Dal van de Hel). Gelukkig wacht aan het eind van de hel de hemel, want iets verderop ligt het plaatsje 'Himmelreich'.

Duitsland is sowieso een hels land: je vindt in diverse regio's een 'Höllental'. De VS is ook een geschikt land voor een hellevaart. In Michigan ligt het dorpje Hell, ongeveer anderhalve dag rijden vanuit Paradise Valley. Specifiek geïnteresseerd in de duivel? Dan is ook Groot-Brittannië 'happy hunting ground', van Devil's Bridge (o.a. in Wales) tot Devil's Staircase in Schotland. En wat dacht je van een mooie wandeling rond de preekstoel van de duivel?

Of dit jaar toch maar weer gewoon genieten als God in Frankrijk?



vrijdag 13 januari 2012

Liederlijke rondreis Frankrijk

Ik ben nog nooit van mijn leven in Nantes geweest. Toch denk ik vaak aan de stad. Dat is te danken aan de zangeres Barbara, die de stad vereeuwigde in haar prachtige chanson 'Nantes'. Een andere plek in Frankrijk die me zeer dierbaar is, is Vesoul. Ook nooit echt geweest, maar in gedachten wel duizend keer, allemaal dankzij Jacques Brel. Er zijn meer Franse steden die de titel van een beroemd chanson vormen.

Een korte muzikale rondreis door la douce France.

1. Nantes (Barbara)
2. Vannes (Francoise Hardy)
3. Marseille (Aznavour)
4. Narbonne (Olivia Ruiz)
5. Toulouse Claude Nougaro)
6. Sète (Brassens)
7. Vesoul (Brel)
8. Parijs (Wie niet?)

maandag 9 januari 2012

Venetië(s)

Veel steden lijken op elkaar, maar Venetië is uniek. Of toch niet? Er zijn alleen in Europa al tientallen steden die claimen dat ze op Venetië lijken. Een kleine inventarisatie. Kies zelf het Venetië dat je het meest bevalt:

Venetië-gevoel tussen de bergen: Annecy (Venetië van de Alpen)
Venetië-gevoel aan zee: Sète (Venetië van de Languedoc)
Venetië-gevoel met wodka: Wroclaw (Venetïe van Polen)
Venetië-gevoel met knäckebrød: Stockholm (Venetië van het Noorden)
Venetië-gevoel in de kou: Sint-Petersburg (Venetië van het Noorden)
Venetië-gevoel bij de buren: Brugge (Venetië van het Noorden)
Venetië-gevoel in the middle of nowhere: Spreewald en Niort (beide: Het Groene Venetië)
Venetië-gevoel met tapas: Empuriabrava (Venetië van Catalonië)
Venetië-gevoel met hoeren: Amsterdam, Hamburg (beide: Venetië van het Noorden)
Venetië-gevoel met fado: Aveiro (Venetië van Portugal)
Venetië-gevoel tussen de koeien: Giethoorn (Venetië van het Noorden)
Venetië-gevoel met glas rosé: L'Isle-sur-la-Sorgue en Martigues (beide: Venetië van de Provence)
Venetië-gevoel vlak bij Venetië: Comacchio (Klein Venetië)
Venetië gevoel in een plaats waar je nog nooit van hebt gehoord: Montargis (Venise du Gatinais)
Venetië-gevoel met vakwerkhuizen: Colmar (Klein Venetië)
Venetië-gevoel voor nuchterlingen: Appingedam (Venetië van het Noorden)


zondag 8 januari 2012

Einde(s) van de wereld

Het einde van de wereld is nabij. Om precies te zijn: 375 kilometer rijden, richting Sauerland. Daar ligt Titmaringhausen, het 'Dorf am Ende der Welt'. Ik ben nooit in de verleiding gekomen om het dorpje te bezoeken, maar in 2012 vergaat de wereld en dat vier ik graag aan het einde van de wereld. Toch klinkt sterven in het Sauerland niet aanlokkelijk. Misschien dat ik op het laatste moment dus toch afreis naar een ander einde van de wereld: Finistère in Bretagne (Frankrijk), World's End in Berkshire (Engeland) of Finisterra in Galicië (Spanje). Ook de vuurtoren aan het Einde van de wereld (Verdens Ende) in Noorwegen biedt vast een prachtig uitzicht op de apocalyps.